%0 Journal Article %T تحلیل کهن الگوی «خویشتن» در منطق الطیر عطار %J جستارهای نوین ادبی %I دانشگاه فردوسی مشهد %Z 2783-252X %A غلامپور آهنگر کلایی, لیلا %A طاووسی, محمود %A اوجاق علیزاده, شهین %D 2016 %\ 11/21/2016 %V 49 %N 3 %P 45-71 %! تحلیل کهن الگوی «خویشتن» در منطق الطیر عطار %K سی مرغ %K سیمرغ %K عطار %K ماندالا %K کهن الگوی خویشتن %K یونگ %R 10.22067/jls.v49i3.62514 %X یکی از مهم ترین کهن الگو های یونگ «خویشتن» است که بیانگر یک نمونة خداگونه در آفرینش انسان است و رسیدن به این نمونة خداگونه، غایت رشد او را نشان می دهد. عطار با کمک مصداق های گوناگون کهن الگویی خویشتن در یک مسیر ماندالایی از خود تا خود مثالی به بیان نهایت رشد و ادغام در ترکیب عالی تری می پردازد که در عرفان به مقام فنا تعبیر می‌شود و یونگ آن را «حل شدن من در خویشتن» تعبیر می کند. عطار این فنا را در افعال الهی می داند ؛ زیرا سی مرغ تنها در فعل الهی (خویشتن) غرق شدند نه در ذات الهی، و یونگ آن را تکامل در ناخودآگاه فردی می‌داند. یونگ مانند عطار معتقد است که خویشتن (سیمرغ) هیچ گاه جای خدا را نمی گیرد؛ گرچه ممکن است پیمانة فیض الهی باشد. گوناگونی نمودهای کهن الگوی خویشتن در منطق الطیر بیانگر آن است که راه های معرفت بی شمار اما حقیقت یکی است و عطار این اندیشة فلسفی – عرفانی – روان‌شناختی را در نهایت ایجاز در تمثیل سی مرغ نمود سیمرغ تعبیر نموده است که سیمرغ «خویشتن یا صورت الهی» سی مرغ است که بر اساس نظریة فرایند فردیت یونگ، سیر تحول شخصیت سالکان از من (سی مرغ) به خویشتن (سیمرغ) تحقق یافته است. %U https://jls.um.ac.ir/article_34473_751e99b2bf4bcb1eb251a6d1bf25eca8.pdf