ORIGINAL_ARTICLE
نمودها و کاربرد متفاوت «آرکائیسم» و «گویش سبزواری» در رمان کلیدر محمود دولت آبادی
در مجموعه آثار دولت آبادی و از جمله رمان کلیدر، همواره دو گزارۀ مهم و متمایز از مقولۀ هنجارگریزی و آشنایی زدایی، یعنی کاربرد گویش سبزواری و گرایش به آرکائیسم (باستان گرایی)، توجّه خواننده را به خود جلب می کند. خواننده در پاسخ به این پرسش که کدام واژه و ساختار صرفی و نحوی متن، برگرفته از متون نظم و نثر کهن و در واقع از مصادیق آرکائیسم است و کدام در زمرۀ گویش (سبزواری) است، بسته به میزان آگاهی و شناخت خود از دو منبع یادشده، تقسیم بندی ای عرضه کرده و انتساب هایی صورت می دهد. در جستار حاضر، برای پاسخ به این پرسش، با بررسی رمان کلیدر و عرضۀ مصادیق هنجارگریزی بر معیار و سنجۀ متون نظم و نثر کهن و لغت نامه های فارسی، و همچنین پرس وجو از گویشوران گویش سبزواری، کوشش شده مرز آشکاری میان مصادیق این دو گرایش و کاربرد مشخص شود؛ حاصل این کار آن است که حجم بالایی از مصادیق هنجارگریزی در کلیدر، مربوط به آرکائیسم و انواع واژگانی، صرفی و نحوی آن است. در این میان، پاره ای از این دسته، در گویش سبزواری نیز کاربرد داشته و درواقع میان دو منبع، مشترک است؛ پاره ای نیز، تنها در متون کهن کاربرد داشته است؛ افزون بر این، دولت آبادی در کلیدر، واژگان و ساخت های صرفی و نحوی ای به کار گرفته است که تنها در گویش سبزواری (و یا دیگر گویش ها به ویژه خراسانی) دیده می شود. و امّا دستۀ دیگری از مصادیق هنجارگریزی را باید برخاسته از ذهن و زبان و حاصل تراوش قلم نویسنده دانست.
https://jls.um.ac.ir/article_34158_6f388c69106a0b6eb389e8d333830b9a.pdf
2015-03-21
1
23
10.22067/jls.v48i3.45189
آرکائیسم
گویش سبزواری
رمان کلیدر
محمود دولت آبادی
زهره
اله دادی دستجردی
zohreallahdadidastjerdi@atu.ac.ir
1
دانشگاه علامه طباطبائی
LEAD_AUTHOR
علیرضا
عابدیان
dr.alirezaabedian@yahoo.com
2
دانشگاه فردوسی مشهد
AUTHOR
مرتضی
دولت آبادی
mortazadowlatabadi@gmail.com
3
دانشگاه تبریز
AUTHOR
ابوالقاسمی، محسن. (1384). تاریخ زبان فارسی. ویرایش دوم. تهران: سمت.
1
اسحاقیان، جواد. (1383). کلیدر؛ رمان حماسه و عشق. تهران: گل آذین.
2
باطنی، محمدرضا. (1371). پیرامون زبان و زبان شناسی. تهران: فرهنگ معاصر.
3
باقری، مهری. (1377). تاریخ زبان فارسی. تهران: قطره.
4
بروغنی، ابوالفضل. (1381). بررسی زبان شناسانۀ گویش سبزواری. سبزوار: ابن یمین.
5
برومند سعید، جواد. (1379). دگرگونی آوایی واژگان در زبان فارسی. کرمان: دانشگاه باهنر کرمان.
6
بیهقی، ابوالفضل. (1385). تاریخ بیهقی. به کوشش خلیل خطیب رهبر. تهران: مهتاب.
7
حسنپور آلاشتی، حسین. (1386). «ویژگیهای زبان روایت در سه اثر محمود دولت آبادی». کاوش نامۀ یزد. ش 146. بهار و تابستان. صص 139-160.
8
خلیلی جهانتیغ، مریم. (1380). سیب باغ جان. تهران: سخن.
9
دولت آبادی، محمود.(1387). کلیدر (ده جلد در پنج مجلد). تهران: فرهنگ معاصر.
10
دولت آبادی، محمود. (1370). کلیدر. جلد 1 و 2. تهران: فرهنگ معاصر.
11
دولت آبادی، محمود. (1383). قطرۀ محال اندیش (1). تهران: چشمه.
12
دولت آبادی، محمود. (1370). کلیدر. جلد 5 و 6. تهران: فرهنگ معاصر.
13
ذوالنور، رحیم. (1373). رفتارشناسی زبان (تطور واجی، واکهای، صرفی، نحوی، معنایی و رسمالخط زبان فارسی تاریخی). تهران: زوار.
14
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1376). موسیقی شعر. تهران: آگه. چ 5 .
15
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1385). موسیقی شعر. تهران: آگه. چ9.
16
شیرمحمدی، عباس. (1380). بیست سال با کلیدر (در نقد رمان کلیدر محمود دولت آبادی). تهران: کوچک.
17
فرشیدورد، خسرو. (1373). دستور امروز (شامل پژوهش های تازه ای در صرف و نحو فارسی با اشاراتی به فارسی قدیم و زبان محاوره). تهران: صفیعلیشاه.
18
قریب، عبدالعظیم و دیگران. (1373). دستور زبان فارسی (پنج استاد). تهران: ناهید.
19
محمدعلی، محمد. (1372) . گفت وگو (با شاملو، دولت آبادی و اخوان ثالث). تهران: قطره.
20
مشکوۀ الدینی، مهدی. (1386). دستور زبان فارسی بر پایۀ نظریۀ گشتاری. ویرایش دوم. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
21
مهویزانی، الهام. (1373). آینهها؛ نقد وبررسی ادبیات امروز ایران. تهران: روشنگران.
22
میرصادقی، جمال. (1360). قصه، داستان کوتاه و رمان. تهران: آگاه.
23
ناتلخانلری، پرویز. (1387). تاریخ زبان فارسی. ویرایش دوم. تهران: فرهنگ نشر نو.
24
همایونفرخ، عبدالرحیم. (1379). دستور جامع. تهران: علیاکبر علمی.
25
وحیدیانکامیار، تقی. (1390). دستور زبان فارسی 1. تهران: سمت.
26
ORIGINAL_ARTICLE
محورهای عشق زنان به مردان در قصههای ادبی و عامیانۀ فارسی
قصههای ادبی و عامیانۀ فارسی پر از روابط عاشقانه ای است که به غنای ساختاری قصه می افزاید. در این قصهها عشق اغلب از مردان شروع میشود اما قصههایی که عشق و روابط عاشقانه از زنان یا دختران آغاز میشود نیز کم نیست. این گونه عشقها ماجراهایی می آفریند که در جای خود تحسین برانگیز است. آغاز عشق و چگونگی رسیدن به معشوق در این قصهها متفاوت است. نگارندگان در حدّ بررسی خود از منابع مختلف و متنوع، ابتدا این قصهها را به اعتبار زبان آن ها به دو نوع ادبی و عامیانه تقسیم کرده اند و سپس آن ها را بر مبنای درونمایۀ اصلی و مهم آن یعنی عشق زن به مرد، در محورهای مختلف با مبانی ماهیتی و نوعی و نمادین آن ها بررسی و کرده اند. با توجه به بررسی نمونهها، تمایل و هدف پردازندگان اینگونه داستانها را می توان نشان دهندة تأکید بیشتر بر دوسری بودن عشق و تعادل و توازن مناسبات زن و مرد دانست.
https://jls.um.ac.ir/article_34171_968bd8542b8bc64cb98a3aa614a89541.pdf
2015-03-21
25
46
10.22067/jls.v48i3.35809
قصههای ادبی و عامیانۀ فارسی
محورهای عشق
زنان و دختران
مردان
محمدامیر
مشهدی
mohammadamirmashhadi@yahoo.com
1
دانشگاه سیستان و بلوچستان
AUTHOR
محمد
چهارمحالی
mahamadch120@yahoo.com
2
دانشگاه فرهنگیان حضرت رسول اکرم اهواز
LEAD_AUTHOR
حسین
صادقی
h_sadeghi@pgs.usb.ac.ir
3
سیستان و بلوچستان
AUTHOR
آموزگار، ژاله. (1390). زبان، فرهنگ و اسطوره. تهران: معین.
1
آیدنلو، سجّاد. (1387). «چند بن مایه و آیین مهم ازدواج در ادب حماسی ایران». مجلۀ دانشکدۀ ادبیّات و علوم انسانی مشهد. ش 160. س 41. بهار. صص1-23.
2
اشرف زاده، رضا. (1382). حکایت رابعه از الهی نامۀ عطّار. تهران: اساطیر.
3
الیاده، میرچا. (1375). اسطوره، رؤیا، راز. ترجمۀ رؤیا منجّم. تهران: فکر روز.
4
انجوی شیرازی، ابوالقاسم. (1369). فردوسی نامه: مردم و فردوسی. تهران: علمی.
5
انجوی شیرازی، ابوالقاسم. (1369). فردوسی نامه: مردم و قهرمانان شاهنامه. تهران: علمی.
6
ایرانشاه بن ابی الخیر. (1370). بهمن نامه. تصحیح رحیم عفیفی. تهران: علمی و فرهنگی.
7
بهار، مهرداد. (1370). پژوهشی در اساطیر ایران (پارۀ نخست و پارۀ دوم). تهران: آگه.
8
بیرونی، ابوریحان. (1363). آثار الباقیه. ترجمۀ اکبر داناسرشت. تهران: امیرکبیر.
9
بیرونی، ابوریحان. (1367).التفهیم لاوائل الصناعۀ التنجیم. تصحیح جلال الدین همایی. تهران: هما.
10
پراپ، ولادیمیر. (1371). ریشه های تاریخی قصههای پریان. فراهم آورده و ترجمۀ فریدون بدره ای. تهران: توس.
11
جامی، نورالدّین بن نظام الدّین احمد. (1369). یوسف و زلیخا از هفت اورنگ. به کوشش نادر وزین پور. تهران: امیرکبیر.
12
جعفرپور، میلاد. (1389). «سبک های ازدواج در سمک عیار». نقد ادبی. س 3. ش 11 و 12. پاییز و زمستان. صص143-170.
13
چهل طوطی. (1351). ترجمۀ سیمین دانشور و جلال آل احمد. تهران: موج.
14
درویشیان، علی اشرف؛ خندان مهابادی، رضا. (1382). فرهنگ افسانه های مردم ایران. ج 1، 4، 5، 6، 7، 8 ، 13 و 14. تهران: کتاب و فرهنگ.
15
ذوالفقاری، حسن. (1392). یکصد منظومۀ عاشقانۀ فارسی. تهران: چرخ.
16
رضایی اردانی، فضل الله. (1387). «نقد تحلیلی ـ تطبیقی منظومۀ خسرو و شیرین و لیلی و مجنون گنجوی». پژوهشنامۀ ادب غنایی. ش 11. پاییز و زمستان. صص 87-112.
17
ساتن، الول؛ لارنس، پل. (1388). قصههای مشدی گلین خانم. ویرایش اولریش مارتسوف، آذر امیرحسینی نیتهامر و سیّد احمد وکیلیان. تهران: مرکز.
18
ستاری، جلال. (1384). سیمای زن در فرهنگ ایران. تهران: مرکز.
19
ستاری، جلال. (1372). دردِ عشقِ زلیخا. تهران: توس.
20
سپانلو، محمّدعلی. (1381). قصۀ قدیم (از سرچشمه های ایرانی و اسلامی). ج2.تهران: قطره.
21
شعبان زاده، مریم. (1389). «جُستاری در تلقی عرفانی نظامی از عشق». پژوهشنامۀ ادب غنایی. ش 14. بهار وتابستان. صص 73-94.
22
ظهیری سمرقندی. (1369). سندبادنامه. به کوشش جعفر شعار. تهران: امیرکبیر.
23
عطّار، فریدالدّین محمّد بن ابراهیم نیشابوری. (1387). الهی نامه. مقدّمه و تصحیح و تعلیقات محمّدرضا شفیعی کدکنی. تهران: سخن.
24
عطّار، فریدالدّین محمّد بن ابراهیم نیشابوری. (1386). مصیبت نامه. مقدّمه و تصحیح و تعلیقات محمّدرضا شفیعی کدکنی. تهران: سخن.
25
عنصرالمعالی، کیکاووس بن اسکندر بن قابوس وشمگیر زیاری. (1366). قابوس نامه. تصحیح سعید نفیسی. تهران: فروغی.
26
فردوسی، ابوالقاسم. (1391). شاهنامه. به کوشش جلال خالقی مطلق. 8 جلد. چاپ چهارم. تهران: مرکز دایرۀ المعارف بزرگ اسلامی.
27
کاتب ارّجانی، فرامرز بن خداداد بن عبدالله. (1362). سمک عیار. تصحیح پرویز ناتل خانلری. ج1. تهران: آگاه.
28
گات ها. ( 1384). گزارش ابراهیم پورداود. تهران: اساطیر.
29
گردیزی، ابوسعید عبدالحی بن ضحاک بن محمود. (1363). تاریخ گردیزی. تصحیح عبدالحی حبیبی. تهران: دنیای کتاب.
30
مدرسی، تقی. (1335). یکُلیا و تنهایی او. تهران: نیل.
31
نصرالله منشی، نصرالله بن محمّد. (1374). ترجمۀ کلیله و دمنه. تصحیح و توضیح مجتبی مینوی. تهران: امیرکبیر.
32
نظامی، محمّد بن الیاس. (1366). خسرو و شیرین. تصحیح بهروز ثروتیان. تهران: توس.
33
نقیب الممالک، محمّدعلی. (1384). کلیات هفت جلدی امیر ارسلان رومی و ملکه فرّخ لقا. پژوهش و ویرایش عزیزالله کاسب. تهران: گلی.
34
وکیلیان، سیّد احمد. (1382). قصههای مردم. گردآوردۀ پژوهشگران پژوهشکدۀ مردم شناسی سازمان میراث فرهنگی. تهران: مرکز.
35
هاشمی، مرتضی. (1390). نظیره های غنایی منظوم شامل هشت بهشت، جمشید و خورشید، همای و همایون، یوسف و زلیخا، فرهاد و شیرین. تهران: چشمه.
36
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی صفات و خویشکاریهای دیوان در مجموعه روایات فردوسینامه
فردوسینامه مجموعهای از روایات شفاهی/مردمی از شاهنامه است که سالها پیش به همّت سیّد ابوالقاسم انجوی شیرازی در سه مجلّد گردآوری شد. این مجموعه دربردارندۀ روایاتی دربارۀ قهرمانان شاهنامه و دیگر متون پهلوانی ایران است که در میان تودۀ مردم رواج داشته است. اگرچه ساختار داستانهای فردوسینامه اغلب بر پایۀ متون منظوم حماسی ایران است، شماری باورها و دیدگاههای عامیانۀ مردم نیز در آن نفوذ کرده و گاهی ساختار یک روایت، آنچنان دگرگون گشته است که تشخیص آن از خاستگاه و هستۀ اصلی آن دشوار است. متاسّفانه این مجموعۀ ارزشمند تا کنون کمتر مورد توجّه پژوهشگران قرار گرفته و دربارۀ ساختار روایات و نیز هستۀ اصلی آن تحقیق مستقلی انجام نشده است؛ حال آن که بسیاری از روایات این کتاب، از منظرهایی مانند فولکلورشناسی، اسطورهشناسی، جامعهشناسی و برخی علوم مرتبط به آن حایز اهمیت است. یکی از بنمایههای اساطیری پربسامد این کتاب، حضور پررنگ و چشمگیر دیوان است. در این مجموعه، اغلب هریک از دیوان با ویژگیهای منحصر به فردی ظاهر میشوند و هریک دارای خویشکاریهای مهمّی هستند. در این مقاله صفات و خویشکاریهای این دیوان را بررسی می کنیم.
https://jls.um.ac.ir/article_34186_65b805249624c9fc73b2d78d02df0c51.pdf
2015-03-21
47
64
10.22067/jls.v48i3.42042
دیو
فردوسینامه
شاهنامه
اسطوره
رضا
غفوری
reza_ghafouri1360@yahoo.com
1
دانشگاه حضرت نرجس (س) رفسنجان
LEAD_AUTHOR
آذر افشار، احمد. (1380). افسانههای آذربایجان. چاپ هفتم. تهران: ابجد.
1
آموزگار، ژاله. (1391). «ضحاک». دانشنامۀ زبان و ادب فارسی. جلد 4. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
2
آیدنلو، سجّاد. (1382). « نشانههای سرشت اساطیری افراسیاب در شاهنامه». پژوهشهای ادبی. ش 2. صص 7- 36.
3
آیدنلو، سجّاد. (1383). «بررسی فرامرزنامه». نامۀ پارسی. س 9. ش 2. صص 175-198.
4
آیدنلو، سجّاد. (1384 الف). «افراسیاب». دانشنامۀ زبان و ادبیات فارسی. جلد 1. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
5
آیدنلو، سجّاد. (1384ب). «ترنج بویا و به زرّین». رشد آموزش زبان و ادب فارسی. ش 73. صص 58-61.
6
آیدنلو، سجّاد. (1387). «پیشینۀ مکتوب و چندصدسالۀ برخی روایات مردمی/ شفاهی شاهنامه». فرهنگ مردم. س 7. ش 24 و 25. صص 74- 83
7
آیدنلو، سجّاد. (1388). «نکتههایی از روایات پایان کار ضحّاک». کاوشنامه. س10. ش 18. صص 9-48.
8
آیدنلو، سجّاد. (1390). دفتر خسروان. برگزیدۀ شاهنامۀ فردوسی. تهران: سخن.
9
اسدی توسی، ابونصر. (1354). گرشاسبنامه. به کوشش حبیب یغمایی. تهران: [بینا].
10
اسکندرنامه؛ روایت فارسی از کالیستنس دروغین. (1387). به کوشش ایرج افشار. تهران: چشمه.
11
اکبری مفاخر، آرش. (1386). «اسطورۀ دیوان نخستین در شاهنامه». مطالعات ایرانی. س 6. ش 12. صص 21-33.
12
اکبری مفاخر، آرش. (1387). «دیوان در متون اوستایی و فارسی باستان». مطالعات ایرانی. س 7. ش 14. صص 51-63.
13
اکبری مفاخر، آرش. (1388). «دیوان در متون پهلوی». مطالعات ایرانی. س8. ش 15. صص 41-54.
14
اکبری مفاخر، آرش. (1389). «هستی شناسی دیوان در حماسههای ملّی بر پایۀ شاهنامۀ فردوسی». کاوشنامه. س 11. ش 21. صص 61-87.
15
الول ساتن، ل. پ. (1388). قصّههای مشدی گلین خانم. تهران: مرکز.
16
انجوی شیرازی، سیّد ابوالقاسم. (1369). فردوسینامه. چاپ سوم. 3 جلد. تهران: علمی.
17
انجوی شیرازی، سیّد ابوالقاسم. (1388). گل به صنوبر چه کرد؟. تهران: امیرکبیر.
18
اوشیدری، جهانگیر. (1386). دانشنامۀ مزدیسنا. چاپ چهارم. تهران: مرکز.
19
ایرانشان بن ابیالخیر. (1370). بهمننامه. تصحیح رحیم عفیفی. تهران: علمی و فرهنگی.
20
ببر بیان. (1394). هفت منظومۀ حماسی. تصحیح رضا غفوری. تهران: میراث مکتوب.
21
برزگر خالقی، محمّدرضا. (1379). «دیو در شاهنامه». فنون ادبی. ش 13. صص 76- 100.
22
بیغمی، محمّد. (1381). داراب نامه. تصحیح ذبیحالله صفا. تهران: علمی و فرهنگی.
23
بیغمی، محمّد. (1388). فیروزشاه نامه. به کوشش ایرج افشار و مهران افشاری. تهران: چشمه.
24
پورآلاشتی، حسن؛ قلیزادهپور، حسین. (1385). «بررسی مفهوم دیو از اوستا تا شاهنامه». نشریۀ زبان و ادبیات دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی سمنان. ش 16. صص 15-38.
25
پورداود، ابراهیم. (1386). «مهر». آناهیتا. به کوشش مرتضی گرجی. تهران: دنیای کتاب. جامع الحکایات. (1390). به کوشش پگاه خدیش و محمد جعفری. تهران: مازیار.
26
جعفری، یونس. (1374). «واژۀ ناشناختۀ دیو در شاهنامۀ فردوسی». نمیرم از این پس که من زندهام. تهران: دانشگاه تهران.
27
حاتمنامه. (1386). روایت اول: هفت سیر حاتم. به کوشش حسین اسماعیلی. تهران: معین.
28
خالقی مطلق، جلال. (1372 الف). «معرفی قطعات الحاقی شاهنامه». گل رنجهای کهن. تهران: مرکز.
29
خالقی مطلق، جلال. (1372 ب). «یکی داستان است پر آب چشم». گل رنجهای کهن. تهران: مرکز.
30
خواجوی کرمانی. (1386). سامنامه. تصحیح میترا مهرآبادی. تهران: دنیای کتاب.
31
دریایی، تورج. (1377). «اهریمن و دیوان در متون پهلوی». ایرانشناسی. س 10. ش 1. صص 124-126.
32
دوستخواه، جلیل. (1384). اوستا؛ کهنترین سرودهای ایرانیان. چاپ نهم. تهران: مروارید.
33
رستگار فسایی، منصور. (1379). اژدها در اساطیر ایران. تهران: توس.
34
رستگار فسایی، منصور. (1387). «تحلیل هرمونتیک داستانهای دیوان در اساطیر و متون حماسی ایران». آفتابی در میان سایهای. به کوشش علیرضا مظفّری و سجاد آیدنلو. تهران: قطره.
35
رستگار فسایی، منصور. (1388). پیکرگردانی در اساطیر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
36
رستمنامه. (1387). به کوشش سجاد آیدنلو. تهران: میراث مکتوب.
37
رواقی، علی. (1390). فرهنگ شاهنامه. تهران: فرهنگستان هنر.
38
زند بهمن یسن. (1370). گزارش محمّدتقی راشد محصّل. تهران: مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
39
سامنامه. (1392). تصحیح وحید رویانی، تهران: میراث مکتوب.
40
سرامی، قدمعلی. (1388). از رنگ گل تا رنج خار. چاپ سوم. تهران: علمی و فرهنگی.
41
سرکاراتی، بهمن. (1385 الف). «بنیان اساطیری حماسۀ ملّی ایران». سایههای شکارشده. تهران: طهوری.
42
سرکاراتی، بهمن. (1385 ب). «مروارید پیش خوک افشاندن». سایههای شکارشده. تهران: طهوری.
43
شهریارنامه. (1377). به کوشش غلامحسین بیگدلی. تهران: پیک فرهنگ.
44
شیرویۀ نامدار. (1384). ویرایش علیرضا سیفالدینی. تهران: ققنوس.
45
صفا، ذبیح الله. (1352). حماسهسرایی در ایران. چاپ دوم. تهران: امیرکبیر.
46
طاووسی، محمود و دیگران. (1387). ترکیب در شاهنامۀ فردوسی. شیراز: نوید.
47
طباطبایی، احمد. (1343). «دیو و جوهر اساطیری آن». نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز. ش 16. صص 39-45.
48
طرسوسی، ابوطاهر محمّد. (1374). دارابنامه. به کوشش ذبیح الله صفا. تهران: علمی و فرهنگی.
49
طرسوسی، ابوطاهر محمّد. (1380) . ابومسلمنامه. به کوشش حسین اسماعیلی. تهران: معین- قطره.
50
عطایی. ([بی تا] الف). برزونامۀ جدید. دستنویس کتابخانۀ پاریس به شمارۀ 1189.
51
عطایی. ([بی تا] ب). برزونامۀ جدید. نسخۀ کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی . به شمارۀ 62855.
52
غفوری، رضا. (1394). «نبرد قهرمان با اژدها در روایت های حماسی ایران». ادب پژوهی. ش 34. صص 99-128.
53
غفوری، رضا؛ امینی، محمدرضا. (1393). «بررسی عناصر دینی و اندیشه های عرفانی در حماسۀ جهانگیرنامه». کاوشنامه. ش 28. صص 293-316.
54
فرامرزنامه. (1382) . تصحیح مجید سرمدی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
55
فرامرزنامۀ بزرگ. (1394). به کوشش ماریولین فان زوتفن و ابوالفضل خطیبی. تهران: سخن.
56
فردوسی، ابوالقاسم. (1386). شاهنامه. تصحیح جلال خالقی مطلق. تهران: مرکز دایرۀ المعارف بزرگ اسلامی.
57
فرهوشی، بهرام. (1381). فرهنگ زبان پهلوی. تهران: دانشگاه تهران.
58
قصّۀ امیرالمونین حمزه. (1362). تصحیح جعفر شعار. تهران: کتاب فرزان.
59
قصّۀ حسین کرد شبستری. (1388). به کوشش ایرج افشار و مهران افشاری. تهران: چشمه.
60
قصّۀ نوشآفرین گوهرتاج. (1392). به کوشش اولریش مارزولف. تهران: بهنگار.
61
کریستن سن، آرتور. (2535). آفرینش زیانکار در روایات ایرانی. ترجمۀ احمد طباطبایی. تبریز: دانشگاه تبریز.
62
کریمان، حسین. (1375). پژوهشی در شاهنامه. تهران: سازمان اسناد ملّی ایران.
63
کزّازی، میرجلالالدین. (1374).«نمادشناسی اسطوره ای در اسطورۀ ضحاک». نمیرم از این پس که من زندهام. تهران: دانشگاه تهران.
64
گلی، احمد. (1386). «دیوان در شاهنامه». مجلۀ زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه سیستان و بلوچستان. س5. صص 153-172.
65
لانگ، اندرو. (1390). قصّههای پریان. کتاب قرمز. تهران: هیرمند.
66
مادح، قاسم. (1380). جهانگیرنامه. بهکوشش ضیاءالدین سجادی. تهران: مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه تهران- دانشگاه مک گیل.
67
محجوب، محمّدجعفر. (1387) ادبیات عامیانۀ ایران. چاپ چهارم. به کوشش حسن ذوالفقاری. تهران: چشمه.
68
مشتاقمهر، رحمان؛ آیدنلو، سجّاد. (1386). «که آن اژدها زشت پتیاره بود». گوهر گویا. س 1. ش 2. صص143-166.
69
منوچهرخان حکیم. (1384). اسکندرنامه. به کوشش علیرضا ذکاوتی قراگزلو. تهران: میراث مکتوب.
70
منوچهرخان حکیم. (1388). اسکندرنامه. به کوشش علیرضا ذکاوتی قراگزلو. تهران: سخن.
71
مهتدی، فضلالله. (1389). افسانههای کهن ایرانی. تهران: هیرمند.
72
مظفّریان، فرزانه. (1391).«اسطوره و قصههای عامیانه». فصلنامۀ ادبیات عرفانی و اسطورهشناختی. دانشگاه آزاد تهران واحد جنوب. ش 28. صص 213-247.
73
مولایی، چنگیز. (1387).«دیو». دانشنامه زبان و ادب فارسی. جلد 3. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. هوپفنر، اینگه. (1386). افسانههای ایران زمین. تهران: ثالث.
74
Omidsalar, Mahmoud. (1995). “Div”. Encyclopedia Iranica. Edited by Ehsan Yarshater. NewYork. vol VII. pp 428- 431.
75
ORIGINAL_ARTICLE
در باب راهبر کینه دار رویکردی ترامتنی به سازه ای حماسی
روایت شناسان معتقدند هرگاه متنی، متنی دیگر را فرایاد آورد، میان آن ها رابطه ای بینامتنی (یا ترامتنی) برقرار شده است. برخی نیز معتقدند میان متون همواره چنین رابطه ای وجود دارد؛ در همین مسیر بود که ژنت، نظریۀ طبقه بندی انواع روابط میان متون را طرح کرد. عده ای دیگر از روایت شناسان مانند پراپ و تودوروف روشی خاص برای تحلیل روایات عرضه کردند: تجزیۀ روایت به کوچک ترین اجزای سازنده اش (واحدهای کمینه) برای بررسی و تحلیل علمی تر.
در این تحقیق، سازه ای باستانی که علاوه بر شاهنامه، در دیگر انواع متون آمده، مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق ترکیبی از روش ژنت و تودوروف است؛ سازۀ مورد بحث به اجزای سازنده اش تجزیه شده و پس از تحلیل، نوع رابطۀ میان روایات بیان خواهد شد. تا آنجا که نگارنده می داند، این روش ترکیبی تاکنون در تحلیل شاهنامه و سازه های آن به کار نرفته است. نتایج تحقیق نشانگر آن است که اوّلاً میان شاهنامه و دیگر متون مورد بحث، در این سازه نوعی گفتگوی بینامتنی (ترامتنی) وجود دارد. دودیگر این که در این سازۀ خاص، شاهنامه، پیش متن یا زیرمتن است و بقیۀ متون، پس متن یا زبرمتن. سه دیگر این که ویژگی هایی ذهنی و اجتماعی نزد مردمان قدیم وجود داشته که چنین گفتگوهایی را به وجود می آورده و تسهیل می کرده است.
https://jls.um.ac.ir/article_34201_bc863ffa044b5975b5c04a43cec7902f.pdf
2015-03-21
65
88
10.22067/jls.v48i3.50488
ترامتنیت
سازه
شاهنامه
پیش متن
پس متن
محمود
حسن آبادی
mahmoud.hassanabadi@yahoo.com
1
دانشگاه سیستان و بلوچستان
LEAD_AUTHOR
آلن، گراهام. (1385). بینامتنیت. ترجمۀ پیام یزدانجو. چاپ اوّل. ویراست دوم. تهران: مرکز.
1
آموزگار، ژاله. (1379). «تاریخ واقعی و تاریخ روایی». بخارا. ش 16. صص 7-20.
2
ابن العبرى. (1377). تاریخ مختصر الدول. ترجمۀ عبدالمحمّد آیتى. چاپ اوّل. تهران: علمى و فرهنگى.
3
احمدی، بابک. (1370). ساختار و تأویل متن (نشانهشناسی و ساختارگرایی). تهران: مرکز.
4
بلعمی، ابوعلی محمّد بن محمّد. (1353). تاریخ بلعمی. تصحیح ملک الشعرا بهار. به کوشش محمّد پروین گنابادی. چاپ دوم. دو جلد. تهران: کتابفروشی زوار.
5
بویس، مری. (1369). «گوسان پارتی و سنّت نوازندگی در ایران». بررسی و تحقیق (مجموعه مقالات). چاپ اوّل. تهران: توس. صص 27-64.
6
بهار، مهرداد. (1374). جستاری چند در فرهنگ ایران. چاپ دوم. تهران: فکر روز.
7
پراپ، ولادیمیر. (1368). ریختشناسی قصّههای پریان. ترجمۀ فریدون بدرهای. چاپ اوّل. تهران: توس.
8
تفضّلی، احمد. (1376). تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. به کوشش ژاله آموزگار. تهران: سخن.
9
تودوروف، تزوتان. (1379). بوطیقای ساختارگرا. ترجمۀ محمّد نبوی. چاپ اوّل. تهران: آگه.
10
خواندمیر. (1362). تاریخ حبیب السیر. زیر نظر محمد دبیرسیاقی. جلد سوم. تهران: خیام.
11
رضایی دشت ارژنه، محمود. (1387). «نقد و تحلیل قصهای از مرزبان نامه بر اساس رویکرد بینامتنیت». نقد ادبی. ش 4. صص 31-52.
12
زرینکوب، عبدالحسین. (1377). تاریخ مردم ایران قبل از اسلام. چاپ پنجم. تهران: امیرکبیر.
13
زرینکوب، عبدالحسین. (1388). نقش بر آب. چاپ ششم. تهران: سخن.
14
سلدن، رامان. (1375). نظریۀ ادبی و نقد عملی. ترجمۀ جلال سخنور و سیما زمانی. تهران: پویندگان نور.
15
شایگان، داریوش. (1355). «بینش اساطیری». کتاب الفبا (5). به کوشش غلامحسین ساعدی. تهران: امیرکبیر.
16
طبری، محمّد بن جریر. (1385). تاریخ طبری. ترجمۀ ابوالقاسم پاینده. چاپ ششم. 16 جلد. تهران: اساطیر.
17
فرخی سیستانی، علی بن جولوغ. (1380). دیوان حکیم فرخی سیستانی. تصحیح محمّد دبیرسیاقی. چاپ ششم. تهران: زوار.
18
فروزانفر، بدیع الزمان. (1373). شرح مثنوی شریف. چاپ ششم. جلد اوّل. تهران: زوّار.
19
فروزانفر، بدیع الزمان. (1381). احادیث و قصص مثنوی. ترجمۀ کامل و تنظیم مجدد از حسین داودی. تهران: امیرکبیر.
20
کتاب مقدس. (2007 م.). ترجمۀ ویلیام گلن. فاضل خان همدانی و هنری مارتین. با تجدید نظر کاراپت اوهانس. انگلستان: ایلام.
21
مجمل التواریخ و القصص. (1318). تصحیح ملک الشعرا بهار. تهران: کلالۀ خاور.
22
مسکویۀ رازی، ابوعلی. (1389). تجارب الامم (آزمونهای مردمان). ترجمه و تحشیۀ ابوالقاسم امامی. دو جلد. تهران: سروش.
23
مشکور، محمّد جواد. (1350). «گئوماتای مغ». بررسیهای تاریخی. ش 36. صص 141-178.
24
مکاریک، ایرناریما. (1388). دانشنامة نظریههای ادبی معاصر. ترجمۀ مهران مهاجر و محمّد نبوی. چاپ سوم. تهران: آگه.
25
مولوی، جلال الدین محمّد. (1363). مثنوی معنوی. چاپ اوّل. تهران: امیرکبیر.
26
نامور مطلق، بهمن. (1386). «ترامتنیت: مطالعۀ روابط یک متن با دیگر متنها». پژوهشنامۀ علوم انسانی. ش 56. صص 83-98.
27
نامور مطلق، بهمن. (1390). درآمدی بر بینامتنیت. تهران: سخن.
28
نصرالله منشی، ابوالمعالی. (1362). کلیله و دمنه. تصحیح مجتبی مینوی. چاپ هفتم. تهران: دانشگاه تهران.
29
نولدکه، تئودور. (2537/1357). حماسۀ ملی ایران. ترجمۀ بزرگ علوی. چاپ سوم. تهران: سپهر.
30
هرودوت. (1362). تاریخ هرودوت. تلخیص و تنظیم ا. ج. اوانس. ترجمۀ غ. وحید مازندرانی. چاپ سوم. تهران: علمی و فرهنگی.
31
یارشاطر، احسان. (1383). تاریخ ایران کمبریج. ترجمۀ حسن انوشه. جلد سوم. قسمت اول. چاپ چهارم. تهران: امیرکبیر.
32
Genette, Gerard. (1982). Figures of literary discourse, Trans. Alan Sheridan, Intro. Marie-Rose Logan, New York: Columbia University Press.
33
ORIGINAL_ARTICLE
تاریخ بیهقی و علوم و فنون نظامی
تاریخ بیهقی عموماً به مثابۀ یک اثر صرفاً ادبی مورد خوانش قرار گرفته و این نوع خوانش به نادیده گرفته شدن بخشی از ارزش های آن انجامیده است. در این پژوهش، نمود مسائل مرتبط با جنگ و نظامی گری در تاریخ بیهقی مورد بررسی قرار گرفته است. مدعای اصلی نگارندگان در پژوهش حاضر این است که کتاب تاریخ بیهقی آیینۀ تمام-نمای جنگ و نظامی گری در دورۀ غزنوی است و ابوالفضل بیهقی یک تاریخ نویس صِرف نبوده؛ بلکه آگاهی کاملی از علم نظامی گری داشته است. تاریخ بیهقی از حیث توجه به جزئیات جنگ و مسائل نظامی در میان سایر کتاب های تاریخی کلاسیک نیز از جایگاهی ممتاز برخوردار است و یکی از مهم ترین دلایل این دقت در جزئیات، تأثیرپذیری بیهقی از شاهنامۀ فردوسی است. در این پژوهش نشان داده ایم که اندک بخش های باقی مانده از این کتاب، از اهمیت بالایی در نمایان سازی ماهیت دقیق سپاهی گری در دورۀ غزنوی برخوردار است. به این منظور، با توجه به شواهد متنی تاریخ بیهقی ارکان سپاه غزنوی را تبیین کرده ایم و بخش های مهم سپاه غزنوی را مورد واکاوی قرار داده ایم. هنگام مطالعۀ تاریخ بیهقی،گاه به اصطلاحات نظامی برمی خوریم که برای فهم کامل متن باید درک و دریافت دقیقی از آن ها داشته باشیم. هدف عمدۀ دیگر در این مقاله، روشن سازی و توضیح مسائل نظامی به کار رفته در متن، به منظور فهم بهتر آن است.
https://jls.um.ac.ir/article_34224_8cd8d64543ebc322a949f62fa5d64299.pdf
2015-03-21
89
114
10.22067/jls.v48i3.52296
تاریخ بیهقی
جنگ
اصطلاحات نظامی
غزنویان
سلطان مسعود
رضا
رفائی قدیمی مشهد
reza.refaee@yahoo.com
1
دانشگاه تربیت مدرس
LEAD_AUTHOR
زهرا
اختیاری
ekhtiari@ferdowsi.um.ac.ir
2
فردوسی مشهد
AUTHOR
؟؟. (1379). فرهنگ اصطلاحات نظامی (7 زبانه). ترجمۀ حسین حسینی. تهران: دانشگاه امام حسین.
1
الخوارزمی، ابو عبدالله محمد. (1898م). مفاتیح العلوم. ویرایش ج. وان فلوتن. لیدن: بی نا.
2
انوری، حسن. (1355). اصطلاحات دیوانی دورۀ غزنوی و سلجوقی. تهران: طهوری.
3
باسورث، کلیفورد ادموند. (1362). تاریخ غزنویان. ترجمۀ حسن انوشه. تهران: امیرکبیر.
4
______________. (1387). تشکیلات نظامی غزنویان. ترجمۀ سرور همایون. کابل: بنگاه نشر اتی امیری.
5
بهار، محمد تقی. (1388). سبک شناسی. تهران: زوار.
6
بیهقی، ابوالحسن علی بن زید. (1361). تاریخ بیهق. تصحیح احمد بهمنیار. تهران: فروغی.
7
بیهقی، محمد بن حسین. (1383). تاریخ بیهقی. تصحیح علی اکبر فیاض. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
8
__________________ . (1388). تاریخ بیهقی. تصحیح محمدجعفر یاحقی و مهدی سیدی. تهران: سخن.
9
تاریخ سیستان. (1389). تصحیح محمدتقی بهار. تهران: اساطیر.
10
جرفادقانی، ابوالشرف ناصح بن ظفر. (1345). ترجمۀ تاریخ یمینی. تصحیح جعفر شعار. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
11
اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی. (1388). تهران: مؤسسۀ تحقیقات و نشر معارف اهل البیت (ع).
12
جوینی، علاءالدین عطا ملک. (1378). تاریخ جهانگشا. تصحیح علامه قزوینی. تهران: قلم.
13
حسن زاده، اسماعیل. (1385). «ساختار و عملکرد سپاه غزنویان». پژوهشنامۀ علوم انسانی. ش 52. صص 152-1115.
14
دهخدا، علی اکبر. (1349). لغت نامه. تهران: دانشگاه تهران.
15
راعی، قیامالدین. (1374). «لغات ترکی، مغولی و چینی در تاریخ بیهقی». یادنامۀ ابوالفضل بیهقی (مجموعه سخنرانی های مجلس بزرگداشت ابوالفضل بیهقی). مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد. صص182-198.
16
رضی، احمد. (1387). بیهقی پژوهی در ایران. تهران: حق شناس.
17
ساکت، سلمان؛ یاحقی، محمدجعفر. (1389). «آرایش سپاه و فنون رزمی در دورۀ ساسانی و بازتاب آن در شاهنامۀ فردوسی». کاوش نامۀ زبان و ادبیات فارسی، ش 20. صص 10-32.
18
______. (1390). فرهنگ واژهها و اصطلاحات نظامی در متون فارسی (از آغاز تا پایان دورۀ صفویه). تهران: روناس.
19
شبانکارهای، محمد بن علی بن محمد. (1363). مجمع الانساب. تصحیح میرهاشم محدث. تهران: امیرکبیر.
20
شمیسا، سیروس. (1388). سبکشناسی نثر. تهران: میترا.
21
صفا، ذبیحالله. (1369). تاریخ ادبیات در ایران. تهران: فردوس.
22
عتبی، ابونصر محدبن عبدالجبار. (۱۲۸۶ق). تاریخ العتبی. ویرایش احمد بن علی منینی. قاهره: بی نا.
23
فردوسی، ابوالقاسم. (1386). شاهنامه. به کوشش جلال خالقی مطلق و دیگران. تهران: مرکز دایرۀ -المعارف بزرگ اسلامی.
24
قبادیانی، ناصرخسرو. (1393). دیوان اشعار. تصحیح مجتبی مینوی و مهدی محقق. تهران: دانشگاه تهران.
25
گردیزی، ابوسعید عبدالحی بن ضحاک بن محمود. (1363). تاریخ گردیزی. تصحیح عبدالحی حبیبی. تهران: دنیای کتاب.
26
مستوفی، حمدالله. (1364). تاریخ گزیده. به اهتمام عبدالحسین نوایی. تهران: امیرکبیر.
27
ناتل خانلری، پرویز. (1313). «سپاه و جنگ در شاهنامۀ فردوسی». مجلۀ مهر. س 2. ش 5 و 6.
28
نظام الملک، خواجه ابوعلی حسن طوسی. (1347). سیرالملوک. به اهتمام هیوبرت دارک. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
29
ORIGINAL_ARTICLE
با قطار خوک در بیت المقدس پی منه (تأملی بر بیتی از خاقانی شروانی)
خاقانی شروانی شاعری دیرآشنا و یکی از سرایندگانِ طراز اول ادبیات فارسی است. در سرتاسر دیوان شعر وی اشارات فراوانی به اصطلاحات گوناگون علوم و فنون متداول عصر شاعر به چشم میآید. علاوه بر این، اشارات تاریخی و مذهبی نیز نمودِ مشخصی در شعر خاقانی دارد. تلمیحات وی به داستانها و روایات قرآنی و اسلامی نشان میدهد که وی بسیاری از اشارات و روایات مذهبی را پیش چشم داشته، در جای مناسب از آنها بهره گرفته است. این مقاله به بررسی بیتی از قصیدۀ خاقانی در نعت پیامبر اکرم(ص) می پردازد. بیت مزبور اشاره به دو واقعۀ تاریخی و مذهبی دارد، اشارۀ تاریخی مصرع دوم بیت را عموم شارحان خاقانی دریافتهاند، لیکن هیچ یک از شارحان تا کنون به اشارۀ تاریخی مصرع نخست این بیت نپرداختهاند.
https://jls.um.ac.ir/article_34252_43e1823b381d140d949e422eecb417a0.pdf
2015-03-21
115
124
10.22067/jls.v48i3.20053
خاقانی
پیامبر اکرم
مسیح
بیت المقدس
خوک
مجتبی
مجرد
mojarrad_mojtaba@yahoo.com
1
دانشگاه بجنورد
LEAD_AUTHOR
ابن کثیر، اسماعیل بن عمر. (1419 ق.). تفسیر القرآن العظیم. وضع حواشیه و علق علیه: محمدحسین شمس الدین. بیروت. دارالکتب العلمیة.
1
ابوالفتوح رازی، حسین بن علی. (1408 ق.). روض الجنان و روح الجنان فى تفسیر القرآن. به کوشش و تصحیح محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح. مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
2
استعلامی، محمد. (1390). نقد و شرح قصاید خاقانی بر اساس تقریرات استاد فروزانفر. تهران: زوّار.
3
امامی، نصرالله. (1369). «رخسار صبح در آیینه». نشر دانش. صص 218- 222.
4
امامی، نصرالله. (1375). ارمغان صبح: گزیدۀ قصاید خاقانی شروانی. تهران: جامی.
5
برزگر خالقی، محمدرضا. (1387). شرح دیوان خاقانی. تهران: زوار.
6
ثعلبی نیشابوری، ابواسحاق احمد بن ابراهیم. (1422 ق.). الکشف و البیان عن تفسیر القرآن. دراسة و تحقیق امام ابی محمد بن عاشور. بیروت: دارإحیاء التراث العربی.
7
جصاص، احمد بن علی. (1405 ق.). احکام القرآن. تحقیق محمد صادق قمحاوی. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
8
حاکم نیشابوری، ابوعبدالله محمد بن عبدالله (1990 م.). المستدرک علی الصحیحین. تحقیق مصطفی عبدالقادر عطا. بیروت: دارالکتب العلمیة.
9
خاقانی، افضل الدین بدیل بن علی. (1388). دیوان خاقانی شروانی. به کوشش ضیاء الدین سجادی. تهران: زوار.
10
خاقانی، افضل الدین بدیل بن علی. (1389). دیوان خاقانی شروانی مطابق نسخۀ خطی 763 هجری. با مقدمۀ استاد بدیع الزمان فروزانفر. به اهتمام جهانگیر منصوری. تهران: نگاه.
11
خاقانی، افضل الدین بدیل بن علی. (1375). دیوان خاقانی. ویراستۀ جلالالدین کزازی. تهران: مرکز.
12
خاقانی، افضل الدین بدیل بن علی. (2537/1357). دیوان خاقانی شروانی. تصحیح علی عبدالرسولی. [تهران:] کتابخانۀ خیام.
13
خاقانی، افضل الدین بدیل بن علی. (1349). منشآت خاقانی. تصحیح و تحشیۀ محمد روشن. تهران: دانشگاه تهران.
14
ساجدی، علی. (1390). خاقانی ستایشگر پیامبر و کعبه. مشهد: سخنگستر.
15
شادیآبادی، محمد بن داود. (بیتا). شرح دیوان خاقانی. دست نویس کتابخانة مجلس شورای اسلامی. شمارة 13743.
16
طبری، محمد بن جریر. (1412 ق.). جامع البیان فی تفسیر القرآن. بیروت: دار المعرفة.
17
فخر رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر. (1420 ق.). مفاتیح الغیب. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
18
کزّازی، میر جلال الدین(1378). گزارش دشواری های دیوان خاقانی. تهران: مرکز.
19
ماحوزی، مهدی. (1377). آتش اندر چنگ: گزیدهای از دیوان خاقانی شروانی. تهران: سخن.
20
معدنکن، معصومه. (1372). بزم دیرینه عروس: شرح پانزده قصیده از دیوان خاقانی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
21
معموری، عبدالوهاب. (بیتا). شرح مشکلات اشعار خاقانی. دست نویس کتابخانة مجلس شورای اسلامی. شمارة 411.
22
معموری، عبدالوهاب. (1233 ق.). شرح مشکلات اشعار خاقانی. دست نویس کتابخانة ملی ایران. شمارة 813494.
23
میبدی، رشید الدین. (1371). کشف الأسرار و عدة الأبرار. به سعی و اهتمام علی اصغر حکمت. تهران: امیرکبیر.
24
ORIGINAL_ARTICLE
معرّفی شکارنامة ایلخانی
شکارنامة ایلخانی رسالهای است در باب تربیت و معالجة دوندگان و پرندگان شکاری که در قرن هشتم هجری به دست علی بن منصور حلوانی بر اساس چندین بازنامه و شکارنامه؛ به خصوص شکارنامة ملکشاهی به نام «طغانتیمورخان» تألیف شده است. این رساله از سه بخش کلّی تشکیل شده است: بخش اوّل دیباچهای که از لحاظ سیر تحول بازنامه نویسی و تدوین تاریخ علم از اهمّیت ویژهای برخوردار است، بخش دوم در تربیت و معالجة مرغان شکاری و بخش سوم در تربیت و معالجة دوندگان شکاری است. علیرغم فواید زبانی، تاریخی و ادبی، متأسفانه این رساله تا کنون تصحیح و معرّفی نشده است. نگارنده در این پژوهش بر آن است تا علاوه بر معرّفی نسخ این رساله، جوانب مختلف آن را بررسی کند.
https://jls.um.ac.ir/article_34271_23658311c0fa1813edc71dc5c98396de.pdf
2015-03-21
125
141
10.22067/jls.v48i3.54696
شکارنامة ایلخانی
علی بن منصور حلوانی
بازنامه
معرفی نسخ خطی
مهدی
سلمانی
m.salmani54@yahoo.com
1
دانشگاه صنعتی اصفهان
AUTHOR
امین
مجلی زاده
aminmojalle@gmail.com
2
دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید باهنر اصفهان
LEAD_AUTHOR
آیینه وند، صادق. (1408 ق.). «الصید». مجمع اللغۀ العربیۀ بدمشق، المجلد ثالث و الستون، الجزء 3، صص 454-494.
1
اذکایی، پرویز. (1356). «باز و بازنامههای فارسی (2)». هنر و مردم. ش 177. صص 37-45.
2
اذکایی، پرویز. (1380). «بازیاری». دایرۀ المعارف تشیّع. چاپ دوم. تهران: نشر شهید سعید محبی.
3
اقبال، عباس. (1388). تاریخ مغول. تهران: امیرکبیر.
4
بازنامه. [بیتا]. نسخة خطّی مجموعة کارومیناسیان موجود در کتابخانه ucla به شمارة 811 .
5
بازنامة بایسنقری. (قرن نهم). نسخة خطّی موجود در کتابخانة مرکزی اراک مجموعة ابراهیم دهگان به شمارة 300.
6
بزرگمهر. (1385). «بازنامة نوشیروانی». به کوشش تقی بینش، مندرج در فرهنگ ایران زمین، جلد سیام. چاپ سوم. تهران: سخن. صص3-111.
7
بزرگمهر. (1375). «بازنامة کسری». به کوشش ایرج افشار، مندرج در ناموارة محمود افشار، جلد نهم. چاپ سوم. تهران: بنیاد موقوفات ایرج افشار. صص 5035-5036.
8
تاج بخش، حسن. (1375). تاریخ دامپزشکی و پزشکی ایران. تهران: دانشگاه تهران.
9
تاوئر، فیلکس. (1358). «تاریخچۀ علوم طبیعی در نوشتههای فارسی». ترجمۀ یعقوب آژند، هدهد، س 1. ش 8. صص83-86.
10
جمال الدین میرزا. (سده 13). شاهبازنامه. نسخة خطی به شمارة 2436 موجود کتابخانه دانشگاه تهران.
11
جوینی، عطاملک بن محمد. (1387). تاریخ جهانگشای جوینی. تصحیح احمد خاتمی، تهران: علم.
12
حافظ ابرو، عبدالله بن لطف الله. (1380). زبدۀ التواریخ. تصحیح کمال سیدجوادی، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
13
حسام الدوله، تیمور بن حسنعلی. (1390). بازنامة ناصری. تصحیح هیبت الله ملکی. کتابخانة ملّی با همکاری بنیاد فارس شناسی.
14
حسام الدوله، تیمور بن حسنعلی. (1285 ق.). بازنامة ناصری. چاپ سنگی، هند.
15
حلوانی، علی بن منصور. ( 1296 ق.). شکارنامة ایلخانی. نسخة خطی به شمارة 28207 موجود در کتابخانة آستان قدس رضوی.
16
دانشپژوه، محمدتقی. (1378). «بازنامهها و بازیاری». در زمینة ایران شناسی. به کوشش چنگیز پهلوان. صص 1-32.
17
راوندی، محمد بن علی بن سلیمان. (1363). راحۀ الصدور و آیۀ السرور. تصحیح محمّد اقبال. چاپ دوم. تهران: علمی.
18
شبانکارهای، محمد بن علی. (1376). مجمع الانساب. تصحیح هاشم محدث. تهران: امیرکبیر.
19
شمس الدین آملی، محمّد بن محمود. (1381). نفایس الفنون فی عرائس العیون. تصحیح ابوالحسن شعرانی. تهران: اسلامیه.
20
شمیس، شریک امین. (1357). فرهنگ اصطلاحات دیوانی دوران مغول. تهران: فرهنگستان ادب و هنر ایران.
21
صدیقی، غلامحسین. (1345). «بعضی از کهنترین آثار نثر فارسی تا پایان قرن چهارم هجری». مجلۀ دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. ش 52. صص 56-126.
22
عبّاسی، خدایارخان بن داوود. (1908 م.). صید المراد فی قوانین الصّیاد. به کوشش فیلوت، کلکته.
23
غروی، علی. (1359). «تاریخچۀ مختصر بازنامه نویسی و معرّفی چند بازنامه». وحید، ش 95، صص 1215-1218.
24
غلامرضاخان والی پشتکوه. (1385). «انیس المسافر». تصحیح علی محمّد ساکی، مندرج در فرهنگ ایران زمین. جلد سیام، تهران: سخن، صص 209-258.
25
فخر رازی، محمد بن عمر. (1346). جامع العلوم ستّینی. به کوشش محمّدحسین تسبیحی. تهران: کتابخانة اسدی.
26
مجلّیزاده، امین. (1392). «شکارنامة ملکشاهی و اهمیت آن در تدوین تاریخ علم». تاریخ علم. دورة 11، ش 1، صص 123-138.
27
مسعودی، علی بن حسین. (1404 ق.). مروج الذهب و معادن الجوهر. تحقیق اسعد داغر. قم: دارالهجره.
28
مولوی، محمدعلی. (1381). «بازنامهها». دائرۀ المعارف بزرگ اسلامی، ج 11، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران: مرکز دائرۀ المعارف بزرگ اسلامی.
29
مینورسکی، ولادیمیر. (1964 م.). «قصیدة مغولیة پوربهای جامی». مندرج در بیست مقالۀ مینورسکی. تهران: دانشگاه تهران.
30
نسوی، ابوالحسن علی بن احمد. (1354). بازنامه. به کوشش علی غروی. تهران: وزارت فرهنگ.
31
نوشاهی، عارف. (1362). فهرست نسخههای خطّی فارسی موزة ملّی پاکستان - کراچی. لاهور: مطبعۀ المکتبۀ العلمیه.
32
نیشابوری، خواجه ابوالحسن علی بن محمد(1285). شکارنامة خسروی. نسخة خطّی کتابخانة آستان قدس رضوی به شمارة 24298.
33
وصافالحضره، عبدالله بن فضل الله. (1388). تاریخ وصاف. تصحیح علیرضا حاجیان نژاد. تهران: دانشگاه تهران.
34
ینال خیلتاش. (1390). بازنامه. تصحیح امین مجلّیزاده. پایاننامۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجفآباد.
35
ینال خیلتاش. (1081 ق.). بازنامه. نسخة خطّی موجود در کتابخانۀ آیت الله مرعشی به شمارة 8093.
36
Baz-nama-yi Nasiri. (1908). Translated by Lieut-Colonel D. C. Phillott Bernard Quaritch.
37