ستی و بازتاب آن در ادب فارسی

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی

نویسنده

چکیده

چکیده
ستی واژه‌ای است سانسکریت به معنی عفیف و پاکدامن و در اصطلاح به معنی زنی است که طیّ آداب خاصّی خود را در فراق همسر درگذشته‌اش می‌سوزاند و به معنی خود این مراسم نیز به کار رفته است. سابقه شکل‌گیری آن به 1000 تا 500 سال پیش از میلاد برمی‌گردد و در سال 1829 ممنوع اعلام شد. شاعران پارسی زبان به ویژه آنان که در دیار هند می‌زیستند، از این سنت هندویی استفاده کرده و منظومه‌هایی سوزناک و پراحساس آفریده‌اند. در این مقاله آیین ستی و بازتاب آن در ادبیات فارسی مورد بررسی قرار می‌گیرد.

عنوان مقاله [English]

Sati and its reflection in Persian Literature

چکیده [English]

Sati is a Sanskrit word which means chaste and continent. It also refers to a tradition and the ceremony in which a widow burns herself because of her husband’s death. The history of this Indian tradition refers back to 1000 to 500 years B.C. and was prohibited in 1828. Persian poets, particularly those who were living in India, have benefited this Hindu tradition in their poetry and created deeply emotional poems. The writer of the article has studied Sati and its reflection in Persian literature.

CAPTCHA Image