سروش: رب النّوع شاعری در ایران باستان

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی

نویسنده

چکیده

در فرهنگ اساطیری ملل مختلف، یکی از گونه‌های تخصّصی خویشکاری اسطوره‌ها، در مورد اسطوره‌ای است که به عنوان «رب النّوع شعر و هنر» شناخته می‌شود و در فرهنگهای مختلف، نمودهایی برای آن یافت می‌شود. این اسطوره، واسطه‌ای میان انسان و خدا (یا خدایان) است و شعر را به طور ناخودآگاه به شاعر تلقین می‌کند (الهام). در این جستار، با کمک شواهدی از متون پهلوی و شاهنامه، سعی شده دربارة این خویشکاری در فرهنگ ایران باستان بررسی شود؛ ضمن اثبات نقش الهام برای ایزد سروش و نریوسنگ، این نتیجه نیز حاصل شده است که خویشکاری الهام هنری را که خاصیّت رب‌النّوع شعر و هنر است، تنها باید به ایزد سروش نسبت داد.

عنوان مقاله [English]

Soroush: Poetry Numen in ancient Iran

چکیده [English]

In the mythology of nations, there has been a myth known as “the numen of poetry and art” and different cultures have samples for that. This numen has been the connecting point between human being and God (or divinities) that inspires poetry to the poet in an unconscious manner. The writer of this article has studied Shahnameh and Pahlavi literature to search for this myth in the culture of ancient Iran. The findings of the paper shows that the inspiration function comes from Soroush and Nariosang and Soroush is only given the function of poetic inspiration in Ancient Iran.

CAPTCHA Image