قصه شناسی نوش آفرین نامه

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه تربیت مدرس تهران

2 دانشگاه تربیت معلم تهران

چکیده

نوش آفرین نامه، داستان عامیانة منثوری در شرح عشق شاهزاده ابراهیم فرزند جهانگیرشاه، پادشاه چین و دلاوری های او برای رسیدن به معشوق خود، نوش آفرین گوهرتاج، دختر پادشاه دمشق است. ویژگی های سبکی بسیاری از داستان ها یا رمانس های عاشقانه سنتی و عامیانه را در این داستان می توان دید؛ ازجمله جنبه های شگفت آوری چون خرق عادت ها، انسان ها، جانوران، گیاهان، موجودات، مکان‌ها و اشیای شگفت انگیز، طرح مدور، گزاره های قالبی، استفاده از اشعار و ضرب المثل ها، کنایات و اغراق‌ها. زبان و بیان این داستان، نیمه ادبی است. نثر آن به شیوة نثر دوران قاجار است و کهنگی آثار دورة صفویه را ندارد. افعال وصفی و عبارات عامیانة فراوانی در آن دیده می شود. بن مایه های مهم داستان های عامیانه و عیاری در داستان دیده می شود. این داستان و داستان شیرویة نامدار، الگوی داستان گویی نقیب الممالک در نوشتن داستان امیر ارسلان بوده است. این مقاله ضمن معرفی و تحلیل ابعاد گوناگون ساختاری و محتوایی داستان نوش آفرین گوهرتاج، به بیان نمونه هایی از تاثیرپذیری داستان امیر ارسلان نامدار از آن می پردازد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

A Stylistic Introduction to Nushāfarin Nāme

نویسندگان [English]

  • Hasan Zolfaghari 1
  • Bahador Bagheri 2
  • Sadigheh Mehranfar 2
1
2
چکیده [English]

Nushāfarin nāme is an Iranian prose folk tale recounting the passionate love and courageous acts of “Prince Ibrahim”, the son of “Jahangir Shah”, a king of China, to attain the hand of his beloved, Nushāfarin Gowhartāj ,the daughter of Damascus king. There are stylistic features of folk tales and traditional romances to be perceived in this tale, as heroic deeds, and the presence of supernatural creatures, plants, places, objects of wonder, use of cyclic plots, cliché statements, ballads, folk songs, proverbs, ironies and hyperboles, to count just a few. A semi-literary language has been employed there, with a prose reminiscent of that of the Gājār period, lacking the old fashioned style of the Safavid era's writings. There are many instances of descriptive verbs and colloquial expressions, with conspicuous folk tale and chivalric legendary themes.
This tale, along with the tale of “Shiroyeh Namdar” have functioned as models of story-telling for Naqib-ol-Mamalek in writing Amir Arsalān. The present paper, having introduced Nushāfarin- nāme, explores elements of its influences on Amir Arsalān Nāmdār, while discussing and analyzing various features of the former.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Nushāfarin nāme
  • Amir Arsalan Nāmdār
  • Iranian folk tales
  • Iranian love tales
  • Literature of Qājār period
CAPTCHA Image