Shahnameh Attributed to Moharrami; another Document on Shahnameh Composing in Ottoman Territory

Document Type : Research Article

Authors

• Hamidreza Kharazmi ¹
• Sayed Amir Jahadi ²

¹ Associate Professor in Persian Language and Literature, Faculty of Literature and Humanities, Shahid Bahonar University of Kerman, Kerman, Iran

² . Associate Professor in Persian Language and Literature, Faculty of Literature and Humanities, Shahid Bahonar University of Kerman, Kerman, Iran

10.22067/jls.2024.84590.1508

Abstract

Epics are literary works on the heroes of a nation and show their ideals in the best possible way. A Shahnameh, attributed to Moharrami, is an epic written in a style similar to that of Ferdowsi's Shahnameh. This study tried to see where and when the Shahnameh attributed to Moharrami was written, what textual features it has, and in what aspects the Shahnameh has followed Ferdowsi's Shahnameh. This study adopted as descriptive-analytical method and used library resources. The comparative study focused on the text of the Shahnameh attributed to Moharrami and introduced it. It then examined its impact from Ferdowsi’s Shahnameh. Finally, the rhetoric and aesthetic issues of the work were explored. Malek al-Shoara Bahar mentions “Moharrami” or “Mojremi and
Kashf al-Zhonoun mentions the name of a poet called Moharrami. Moharrami holds the linguistic and literary traditions of Khorasan in his descriptions and praises. Many issues clearly show that the poet has directly followed Ferdowsi. Among the issues are: Enormous use of the characters and heroes, the use of words and expressions specific to Shahnameh, and following Ferdowsi’s style in his description of the scenes and characters.

Keywords

• Shahnameh attributed to Moharrami
• Ferdowsi’s Shahnameh
• Ottomans
• Bayazid II

Main Subjects

• Epic Studies

---

References

افشار، ا.(1347). کتابشناسی فردوسی. تهران: انجمن آثار و مفاخر ملی.

آیدنلو، س. (1396). «جام‌های ویژۀ چند شخصیّتِ داستانی و تاریخی در متون ایرانی». پژوهش‌های ایران‌شناسی، 7(1)، 1‑‏14.

بیانی، خ. (1379). تاریخ نظامی ایران دورۀ صفویه. تهران: زرین قلم.

حاجی خلیفه. (1941). کشف الظنون فی اسماءالکتب و الفنون. ج 2، به تصحیح محمد اشرف‌الدین. لبنان: دار احیاء التراث العربی.

حسینی فسایی، ح. (1381). فارسنامۀ ناصری. به تصحیح منصور رستگار فسایی. تهران: امیرکبیر.

خورشاه‌بن قباد. (1379). تاریخ ایلچی. به تصحیح و تحشیۀ محمدرضا نصیری. تهران: انجمن آثار و مفاخر ملی.

دهخدا، ع.(1377). لغتنامه. زیر نظر محمد معین‌ و سیدجعفر شهیدی‌. تهران: دانشگاه تهران

ریاحی، م، ا. (1369). زبان و ادب فارسی در قلمرو عثمانی. تهران: پاژنگ

شاهنامۀ منسوب به محرمی. نسخۀ خطی به شمارۀ 74642. تهران: مجلس.

شیروانى، ز. (1362). بستان السیاحة. تهران: سنایی.

شیشمان، ب.، و کوزوباش، م. (2008). تأثیر شاهنامه بر فرهنگ و ادبیات ترک. استانبول: اتوکن.

صحرایی، قاسم. (1390). «پژوهشی در نامه‌های شاهنامه‌ی فردوسی». متن‌پژوهی ادبی. 15(50)، 133-157.

غیاث­الدین، م.( 1362). فرهنگ غیاث اللغات.با تصحیح محمد دبیرسیاقی. تهران:کانون معرفت.

فردوسی، ا. (1393). شاهنامه. به کوشش جلال خالقی مطلق. تهران: دایره‌المعارف اسلامی.

فردوسی، ا. (بی تا). شاهنامه. به کوشش ترنر ماکان. کلکته.

قره چانلو، ح. (1380). جغرافیاى تاریخى کشورهاى اسلامى ج1. تهران: سمت.

مشکور، م، ج. (1350) اخبار سلاجقۀ روم. به اهتمام محمدجواد مشکور. تهران: کتابفروشی تهران

معزّی، م. (1362). کلیات دیوان. با مقدمه و تصحیح ناصر هیری. تهران: مرزبان.

مول، ژ. (1354). دیباچه شاهنامه. ترجمۀ جهانگیر افکاری. تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی.

نظامی عروضی. (1328). چهار مقاله. به تصحیح محمد قزوینی. به کوشش محمد معین. تهران: ارمغان.

نوایی، عب. (1356). اسناد و مکاتبات تاریخی ایران از تیمور تا شاه اسماعیل. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.

نوروزی، ی.، و آب‌برین، س. (1395). «شاهنامه در ادبیات ترکی». فصلنامۀ ادبیات تطبیقی. شماره 4، 116‑‏139.