آجودانی، ماشاءالله. (۱۳۸۲). مشروطۀ ایرانی. تهران: اختران.
اسفزارى، فضل الله بن عثمان. (۱۳۸۰). شرح اخبار و ابیات و امثال عربی کلیله و دمنه. تصحیح بهروز ایمانی. تهران: مرکز پژوهشى میراث مکتوب.
اصفهانی، محمود بن محمد بن الحسن. (۱۳۶۴). دستور الوزاره. تصحیح و تعلیق رضا انزابینژاد. تهران: امیرکبیر.
اکرمی، میرجلیل. (۱۳۸۵). «دولت قرآن و اسلوب بیان در شعر حافظ». مجله زبان و ادب. شمارۀ ۲۷. صص۱۹۱-۲۱۳.
پورمند، آناهیتا؛ روحانی، مسعود. (۱۳۹۴). «ساختارشکنی و نامحدودسازی در اشعار حافظ». پژوهشهای ادبی و بلاغی. سال سوم. شمارۀ ۳. صص۸۸-۱۰۴.
پورنامداریان، تقی. (۱۳۸۲). گمشدۀ لب دریا. تهران: سخن.
تبریزی، شمس الدین محمد. (1391). مقالات شمس. تصحیح و تعلیق از محمد علی موحد. چاپ چهارم، تهران: خوارزمی
جلیلیتقویان، مصطفی. (۱۳۹۲). «بررسی مفهوم سرقت ادبی در بلاغت اسلامی»، پایاننامۀ کارشناسیارشد، دانشگاه فردوسی مشهد.
حیدر میرزا دوغلات، محمد. (۱۳۸۳). تاریخ رشیدى. تصحیح عباسقلی غفاریفرد. تهران: مرکز پژوهشى میراث مکتوب.
خاقانی شروانی، افضل الدین بدیل بن علی. (۱۳۷۹). دیوان، مقدمۀ بدیعالزمان فروزانفر. تهران: گلآرا.
خرمشاهی، بهاءالدین. (۱۳۶۲). ذهن و زبان حافظ. تهران: نشر نو.
خرمشاهی، بهاءالدین. (۱۳۷۳). حافظ. تهران: طرح نو.
خرمشاهی، بهاءالدین. (۱۳۷۸). «قرآن و اسلوب هنری حافظ». کیهان فرهنگی. شمارۀ ۱۵۸. صص۲۰-۲۵.
خرمشاهی، بهاءالدین. (۱۳۷۸). حافظنامه. تهران: علمی فرهنگی.
خرمشاهی، بهاءالدین. «حافظ و قرآن«. مدخل دایرة المعارف بزرگ اسلامی
خواجوی کرمانی، محمد بن علی. (۱۳۸۹). دیوان غزلیات، گردآورنده حمید مظهری. کرمان: خدمات فرهنگی کرمان.
خواجوی کرمانی، محمد بن علی. دیوان، مقدمه مهدی افشار. تهران: زرین.
خوانساری، محمد. (۱۳۶۳). منطق صوری (جلد اول و دوم). تهران: آگاه.
رسولزاده، حسین و قربانزاده، منیژه. (۱۳۹۵). «نگاهی آماری و تحلیلی به دلایل ایجاد و محورهای پارادوکس (متناقض نما) در دیوان حافظ». پژوهشهای ادبی و بلاغی. سال پنجم. شمارۀ ۱. صص۷۹-۱۰۲.
رضی، احمد. (۱۳۸۳). «دیوان حافظ بازترین متن ادب فارسی». پژوهشهای ادبی. شمارۀ ۴. صص۱۱۵-۱۳۱.
Send comment about this article