آقاحسینی، حسین؛ میرباقری فرد، سیدعلیاصغر. (بهار 1387). «نقد و تحلیل مقدمه کتابهای بلاغی (فصاحت کلمه)». مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان. ش 23. صص 1-18.
اصول و ضوابط واژهگزینی. (1388). مصوب فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی. ویرایش سوم.
باطنی، محمدرضا. (1377). نگاهی تازه به دستور زبان فارسی. چ 7. تهران: آگه.
تفتازانی، سعدالدین مسعود بن عمر. (1383). مختصرالمعانی. چ 8. قم: دارالفکر.
تقوی، سیدنصراله. (1363). هنجار گفتار. چ 2. اصفهان: فرهنگسرای اصفهان.
جاحظ، ابیعثمان. (1998م.). البیان والتبیین. حققه و شرحه حسن السندوبی. بیروت: دارالفکر.
حجتیزاده، راضیه. (1394). «بوطیقای کاربردشناختی شباهتها و تفاوتهای علم معانی (بلاغت) و نظریۀ کاربردشناسی زبانی». فصلنامه مطالعات نظریه و انواع ادبی. دانشکده ادبیات دانشگاه حکیم سبزواری. سال 1. ش 1. صص 91-115.
خطیب قزوینی، جلالالدین. (1405ه.). الإیضاح. قم: دارالکتاب الإسلامی.
. (1350ه). التلخیص. الطبعهالثانی. ضبط و شرح عبدالرحمن البرقوقی. دارالفکرالعربی.
خفاجی، ابنسنان. (1953م.). سرّالفصاحه. صححه و علق علیه: عبدالمتعال الصعیدی. مصر: مکتبه و مطبعه محمدعلی صبیح و اولاده.
ذوالفقاری، حسن. (1398). آموزش ویراستاری و درستنویسی. چ 4. تهران: علم.
. (1395). آیین نگارش و ویرایش. تهران: فاطمی.
روستایی، حسین. (پاییز 1392). «فصاحت کلام از منظر بلاغت فارسی و عربی (نگاهی انتقادی به دو مقوله «تنافرکلام» و «تتابع اضافات»)». لسان مبین. دورۀ 5. ش 13. صص 40-57.
سارلی، ناصرقلی. (زمستان 1390). «بازاندیشی چهارچوب نظری فصاحت». نقدادبی. سال 4. ش 14. ص 31-50
. (1387). زبان فارسی معیار. تهران: هرمس.
سیدان، الهام. (1397). «کاربست الگوی فصاحت کلمه در فرایند واژهگزینی در نگارش». فنون ادبی. سال 10. شماره 3 (پیاپی 24). صص 1-16.
سیدی، سیدحسین. (بهار 1378). «نقد مبانی فصاحت (رویکرد زبانشناختی)». مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشهد. ش 160. صص 125-136.
سمیعی (گیلانی)، احمد. (1389). نگارش و ویرایش. ویراست دوم. چ 11. تهران: سمت.
سید قاسم، لیلا. (1396). بلاغت ساختارهای نحوی در تاریخ بیهقی. تهران: هرمس.
شمیسا، سیروس .(1386). معانی. ویراست دوم.تهران: میترا.
صدقی، حامد و همکاران. (1391). «رابطه علم معانی با سبکشناسی». لسان مبین. سال سوم. دوره جدید. ش 8. صص 159‑177.
صلحجو، علی. (1398). نکتههای ویرایش. ویراست دوم. چ 6. تهران: مرکز.
عبدالقادر حسین. (1405ه.). فنالبلاغه. الطبعه الثانیه. عالمالکتب.
عسکری، ابیهلال. (1371ه). الصناعتین. تحقیق علی محمدالبجاوی. محمدابوالفضل ابراهیم. دارالاحیاء الکتبالعربیه.
فرشیدورد، خسرو. (1387). مسئله درست و غلط، نگارش و پژوهش در زبان فارسی. تهران: سخن.
القیروانی، ابنرشیق. (1424ه). العمده. تحقیق دکتر عبدالحمید هندوانی. صیدا. بیروت: المکبته العصریه.
میرعمادی، سیدعلی. (1379). مجموعه مقالات چهارمین کنفرانس زبانشناسی نظری و کاربردی. تهران: دانشگاه علامه.
محمدیفر، محمدرضا. (1386). شیوهنامه ویرایش؛ نقطهگذاری. چ 4. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
میهنی، محمدبن عبدالخالق. (1389). آیین دبیری. تهران: نشر دانشگاهی.
ناتل خانلری، پرویز. (1377). تاریخ زبان فارسی. چ 6. تهران: فردوس.
نیکوبخت، ناصر. (1395). مبانی درستنویسی زبان فارسی معیار. چ 5. تهران: چشمه.
وحیدیان کامیار، تقی. (1384). «آیا پاسخ موسی کلام بلاغی است؟». نامه فرهنگستان. سال 7. ش 2 (پیاپی 26). صص 46-58.
هاشمی، احمد. (1383). جواهرالبلاغه. قم: انتشارات اسماعیلیان.
همایی، جلالالدین. (1373). معانی و بیان. چ 2. به کوشش ماهدختبانو همایی. تهران: نشر هما.
Send comment about this article