پیکرگردانی در منظومه‌های فارسی حماسة رامایانا

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی

نویسندگان

دانشگاه یزد

چکیده

رامایانا، کهن ­ترین حماسة هندی است که آن را والمیکی به زبان سنسکریت بین قرون 5 تا 3 قبل از میلاد سروده و بعدها به‌صورت منظوم و منثور به زبان فارسی برگردانده شده است. پدیدة پیکرگردانی از مهم‌ترین ویژگی­ های اساطیر کهن است که جلوه ­های آن در نسخه ­های چهارگانة رامایانا به‌وفور یافت می­شود و کاربرد مظاهر پیکرگردانی و توجه مترجمان، در بازآفرینی بن­مایه ­های پیکرگردانی در ترجمه ­های رامایانا نیازمند بررسی و واکاوی است. در این پژوهش، جلوه­های پیکرگردانی ازجمله پیکرگردانی­ های خدایان به انسان، کائنات به انسان و حیوان، ایزدان و روحانیون، تغییر ظاهر، مسخ شدن، حیوانات شگفت ­انگیز و اساطیری، تغییر اندازه، طلسم و جادو، جاودانگی، جوانی و روئین ­تنی بررسی شده است. در این میان، شباهت محتوای حکایات منظومة گردهرداس و سپس نرگسستان با حماسة منثور نیز نموده خواهد شد. در این پژوهش که به روش کتابخانه­ای انجام می­گیرد، ابتدا مقدماتی دربارة پیکرگردانی مطرح می­شود، سپس جلوه­های این گونة اساطیری از درون آثار مذکور استخراج و بررسی می­گردد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Metamorphism in the Persian Epics of the Ramayana

نویسندگان [English]

  • Parisa Soltani
  • Mohamad Kazem Kahguei
  • Mohamad Khodadadi
Yazd University
چکیده [English]

Extended Abstract

Introduction

Ramayana is the oldest Indian epic which goes back to 3-5 B.C. This epic is in the description of Ram’s heroism who is considered to as one of the manifestations of Vishnu, the God of Protection. During the Akbar Shah period, a group of translators brought back the important works of Indian religious and philosophical literature to Persian, such as Mahabharata, Ramayana, Bhagavat Gita (Azhar Dehlavi, 1972). During the kingdom of Akbar Shah's successors, poets followed this valuable tradition. People such as Mullah Sadol-Dawlah, Masih Pani Pati, Gerdherdas and Chandar man kayteh, Bidel translated the Ramayana's epics to the Persian poetry, and also Amarsing turned it into the prose (Kahdoui & Nargesestan’s introduction, 2014).

Review of Literature

There has been a number of scattered studies conducted on the story of Ramayana: In the book, “From Legend to History”, Bahar (2004) compares the stories of Raam and Siavash and concludes that similar to Siavash’s character, Raam is a vegetative entity. In a paper titled, “Ramayana: the Most Ancient Epic Tale of India”, Vaheddoost (1994) also compares Raam and Siavash and concludes that both these characters are Ahura humans who would destroy evil creatures such as Ravna and Afrasiab. In another paper titled, “Comparative examination of drought evils in Ferdowsi’s Shahnameh and Ramayana epic”, Adham (2013) conducts a comparative examination between Zahhak and Afrasiab, two villains in Shahnameh and Ravna, the villain in Ramayana epic; results suggested the presence of drought evils in both epics.
In a book titled, Metamorphosis in Mythology, Rastgar Fasaei (2003) examined this mythological aspect along with its types and manifestations in Iranian mythology as well as other civilizations such as India, Egypt, and Greece. In her paper titled, “The metamorphosis of human tree and tree human in Hormozgan folk tales”, Zarei (2014) concludes that the mythological belief regarding the Tree Human as Tree Man and Tree Woman involve motivations such as love and pity, innocent death, anger and deception more than others.
A reflection on the contents of these studies show that none of the authors had paid attention to the subject of metamorphosis in particular; subsequently, the concepts have remained hidden from their views. As a result, it is attempted in this study to present the concept of metamorphosis for the first time in Persian epic works of Ramayana.

3. Method

The central structure of this research is based on the study of mythological origins in the Persian epic poems of Ramayana from the Chandarman kayteh, Mullah Sadol Dawlah, Masih Pani Pati and Gerdherdas Heroddas, and the examples of these works are compared with the prominent Ramayen by Amarsing. Proving this claim depends on answering the following questions:

How have the poets or translators of the Persian epic poems of Ramayana been able to reflect the manifestations of metamorphism based on the prose epics in their reincarnation?
Which of the metamorphism species has the most influence on the above mentioned epics?

In this research, which is carried out based on the librarian method, the introduction of the metamorphism is proposed, and then the effects of this mythological species are extracted from these works.

Discussion

The metamorphism is the apparent deformation using the supernatural force that appears unusual. In this case, the person or object changes in a different form, and turns to a new body that may be apparent and tangible, or hidden which undergoes fundamental changes and gain new powers which did not have previously (Rastegar Fasai, 2005).
 
4.1. Metamorphism of Gods to Humans
4.1.1. Ram
In the prose Ramayana, the manifestation of Vishnu in the form of Ram is more tangible and concrete. When Brahma and the other Devata[1] begin their chants to Vishnu because of Ravan’s rage, "Beshn (Vishnu) drives up the Gruda and says:" Do not be sad, I will take your face (human face) for your sake and I will save you from Ravan's heavy rage (Azhar Dehlavi, 1972). Ram, at birth, first appears in his original form on the mother: "The creator of the both worlds, was given birth from her mother from Kushlia’s womb in the form of Chaturbhuja[2]. Kushlia said: I surely believe that you are the Lord of the World. I want to put this face to your face and become human and consider me as a mother. He was suddenly changed to a baby and started crying "(Azhar Dehlavi,1972).
4.1.2. Metamorphism of the Universe into Human and Animal
The most important example is the metamorphism of the universe into the monkey and the bear to destroy Ravan (Gerdherdas, 2010; Pani Pati, 2009; Kayteh, 2014; Azhar Dehlavi, 1972). When Ram was sitting pure for three days beside the sea, it reveals the path to him in order to pass the sea and go to Lanka and when the path is not revealed, he gets angry. The Bahr Sagar is revealed as Senyas and Zahed, and comes to him for seeking safety (Pani Papti, 2009; Azhar Dehlavi, 1972; Kayteh, 2014; Gerdherdas, 2010).
4.1.3. Metamorphism of Gods and Clergies
Gods such as Berahma, Indra and clergies come to Earth on many occasions, or the pious like Narada[3] goes to the clergy festivity or is connected with Berahma. Sita is impatience for being away from Ram, Brahma goes to Indra[4], and she wants to take the spiritual food to Sita and comfort her. The prose epic says that the spiritual food was milk and rice soup but Gerdherdas said, it was an apple (Azhar Dehlavi, 1972; Gerdherdas, 2010). During the fire test, Berahma, Indra, Jam and others testify the purity of Sita (Pani Papti, 2009; Kayteh, 2014; Gerdherdas, 2010; Azhar Dehlavi, 1972).
 
4.2. Changing the Appearance
Changing the appearance is the most important part of the metamorphism.
4.2.1. Ram Metamorphism
Ram leaves his human face and appears in the original form (Azhar Dehlavi, 1972).
4.2.2. Metamorphosis to Animal’s Shape
Ravan goes to Maricha “monster” and wants him to reshape to deer in order to deceive Sita (Pani Pati, 2009; kayteh, 2014; Gerdherdas, 2010; Azhar Dehlavi, 1972). Henon reshapes to mosquitoes in order to enter the castle (Kayteh, 2014; Azhar Dehlavi, 1972).
4.2.3. Metamorphosis to Barahman’s Shape
Ravan reshapes to Brahman when he steals Sita (Pani Pati, 2009).
4.2.4. Metamorphosis
In Ramayana, the pious curses and transforms the fairy or Gandharp and turns it into a more wretched person (Pani Pati, 2009; Kayteh, 2014; Gerdherdas, 2010; Azhar Dehlavi, 1972).
4.2.5. Mythological Animals
Ram gets familiar with Jetayu Karkas at Panchvati and Jetayu introduces himself as a friend of Dashartha (Azhar Dehlavi, 1972). The most memorable role of Jetayu in Ramayana's epic is the fight with Ravan when stealing Sita and being killed by the monster (Pani Pati, 2009; Gerdherdas, 2010).
4.3. Changing the Size
Hanoman change its size at different places and situations (Pani Pati, 2009; Azhar Dehlavi, 1972).
4.4. Imortality
In Ramayana, there are some people who are looking for eternity. Ravan and his brothers worshiped Shiva. They stayed for a thousand years on one leg and did not eat anything but fed with wind. Mahadeva says ask whatever you want. Ravan said, " human and monkeys are my food and not anyone else, and Jam who is a spirit taker cannot kill me (Azhar Dehlavi, 1972; Gerdherdas, 2010). Immortality is embodied as the mythological symbol of living water. Kala, the angel of death from the high world, comes to Ram and gives him the message that he deserves to go back to the great world. The Ram’s brothers and Odeh residents baptize in Sarayu. Ramchandra stood in the water. The body of all three brothers became one and got very bright and went up to the world. And thus, they found eternal life, which is one of the myths of living water.
4.5. Youth
Mandoodari, the wife of Ravan, is always young (Gerdherdas, 2010). Sarbehang is a pious who burns himself in the fire after worship and rejuvenates (Pani Pati, 2009).
4.6. Invulnerability (Heroism)
Hanoman has an invulnerable and steel body that is not hurt at all (Gerdherdas, 2010).  Ravan has life water in his navel and is alive with this. Ram throws the arrow to his navel and kills him (Gerdherdas, 2010; Azhar Dehlavi, 1972; Kayteh, 2014).

Conclusion

The Persian epics of Ramayana were used as the basis of this research referring to Ramayana by Amarsing, the translation of Sadol-Dawlah, Masih Pani Pati, Gerdherdas, and Chandarman Kayteh and the metamorphism effects, which were all studied. Moreover, it was discovered that the themes of the metamorphism in their translations had a special effect and had a better effect on the translation of the prose Ramayana. The Chandarman Kayteh, and then Gerdherdas, followed the translation of prose in recreating the metamorphisms.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Key words: Persian epics of Ramayana
  • metamorphose
  • Myth
ادهم، نیما. (1393). «بررسی تطبیقی اهریمنان خشکی در شاهنامة فردوسی و حماسة رامایانا». فصل-نامة ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی. سال دوم. شمارة 32. صص 12-37.
اسدی، نعیم و آسیة ذبیح‌نیا عمران. (1394). «پیکرگردانی (متامورفسیس) در قصه‌ها و افسانه‌های بومی استان هرمزگان». فصل‌نامة اورمزد. شمارة 26. ویژه‌نامة شمارة 2. دانشگاه پیام نور. صص 6-30.
اسلامی ندوشن، محمدعلی. (1351). «اسفندیار و راز روئین‌تنی». دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. شمارة 79 و 80. صص 43-62.
آشتیانی، جلال الدین. (1386). عرفان. تهران: شرکت سهامی انتشار.
اظهر دهلوی، عبدالودود. (1350). راماین کتاب مقدس هندوان. 2جلدی.تهران: بنیاد فرهنگ ایران.
الیاده، میرچا. (1375). اسطوره، رؤیا، راز. ترجمة رؤیا منجم. تهران: فکر روز.
بایار، ژان پیر. (1394). رمزپردازی آتش. ترجمة جلال ستاری. چاپ چهارم. تهران: نشر مرکز.
بهار، مهرداد. (1384). از اسطوره تا تاریخ. تهران: نشر چشمه.
بهار، مهرداد. (1376). پژوهشی در اساطیر ایران. چاپ دوم. تهران: آگه.
پانی پتی، سعدالدّوله مسیح. (2009م ). رامایانا. به اهتمام سید عبدالحمید ضیایی. سید محمدیونس جعفری. دهلی نو: مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران.
جلالى نایینى، سید محمدرضا. (1375). هند در یک نگاه. تهران: شیرازه.
دالاپیگولا، آنالیبرا. (1385). اسطوره‌های هندی. ترجمة عباس مخبر. تهران: مرکز.
دانامونو، میگل. (1375). درد جاودانگی. ترجمة بهاءالدین خرمشاهی. چاپ سوم. تهران: البرز.
دوبلیوس، لوکاس. وان دراسبک، روبارتوس. (1382). دیباچه ای بر جهان باستان. ترجمة مرتضی ثاقب فر. چاپ دوم. تهران: ققنوس.
ذبیح نیا عمران، آسیه، بهار. (1395). «پیکرگردانی در افسانه‌های جواهرالاسمار». فصل نامة فرهنگ و ادبیات عامه. سال چهارم. شمارة 85. صص 72-90.
رستگار فسایی، منصور. (1383). پیکرگردانی در اساطیر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
رضایی دشت ارژنه، محمود. (1391). سیاوشان (بازتاب ایزدان باروری در گسترة اساطیر جهان). اهواز: دانشگاه شهید چمران.
رضی، هاشم. (1363). اوستا. ترجمه و تحقیق. تهران: فروهر.
زاخائو (مصحح). (1925م). تحقیق ماللهند (ابوریحان بیرونی). لایپزیک.
زارعی، بدریه. (1393). «پیکرگردانی انسان‌درخت و درخت‌انسان در قصه‌های عامیانة هرمزگان». پژوهش‌نامة فرهنگی هرمزگان. شمارة 8 و 9. صص1-20.
شایگان، داریوش. (1356). ادیان و مکتب‌های فلسفی هند. دو جلدی. تهران: دانشگاه تهران.
شمیسا، سیروس. (1381). بیان. تهران: فردوس.
قائمی، فرزاد. (پاییز 1392). «از رپیهوین تا سیاوش». جستارهای ادبی. شمارة 182. صص62-86.
قائمی، فرزاد؛ قوام، ابوالقاسم؛ یاحقی، محمدجعفر. (1388). «تحلیل نقش نمادین اسطورة آب و نمودهای آن در شاهنامة فردوسی بر اساس روش نقد اسطوره ای». جستارهای ادبی. شمارة 165. صص47-68.
کاسیرر، ارنست. (1366). زبان و اسطوره. ترجمة محسن ثلاثی. تهران: قطره.
کایته، چندرمن. (1392). رامایانا با عنوان نرگسستان. تصحیح، مقدمه و تعلیق محمدکاظم کهدویی. قم: مجمع ذخائر اسلامی.
کریستن سن، آرتور. (2535). آفرینش زیانکار در روایات ایرانی. ترجمة احمد طباطبائی. تبریز: موسسة تاریخ و فرهنگ ایران.
گردهرداس. (1388). رامایانا. به اهتمام عبدالودود اظهر دهلوی. عبدالحمید ضیائی. دهلی نو: مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران.
واحددوست، مهوش. (1373). «راماین کهن‌ترین اثر حماسی هندوان». نشریة دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. شمارة132-129. صص 316-338.
وفامند، شیما. (شهریور 1393). ابزارهای پیکرگردانی: جاودانگی، جوانی و رویین‌تنی در اسطوره-شناسی تطبیقی ایران، چین، یونان، روم، مصر و اسکاندیناوی. پایان‌نامة کارشناسی ارشد: شیراز.
CAPTCHA Image